Ongeveer 20 jaar geleden ben ik begonnen met wandelen. Ik heb al heel veel kilometers wandelend afgelegd. Eerst op de Herikerberg en in de Meene. Rond en om huis. Uiteraard nu ook in Europa en buiten Europa. Al vele paar wandelschoenen heb ik versleten. Ik begonn met wandelen door een burnout
Het is zo fijn om een bezigheid te hebben die je eigenlijk overal kan doen. Wandelen kan bijna altijd. Al wandel ik eigenlijk altijd bij daglicht. In het donker wandelen vind ik niet leuk. Ik mag graag iets zien. Kijken.
Bij voorkeur wandel ik routes. Bewegwijzerde routes. Vanuit huis. Of vanaf een parkeerplaats waar ik mijn fiets of auto parkeer. Een rondje wandelen zodat ik weer terugkom bij mijn vervoer of huis vind ik praktisch. Anders is het zo’n gedoe met vervoer. En ik heb het graag makkelijk en praktisch.
Wandelen doe ik dus in natuur maar ook net zo graag in een stad
Qua afstand ben ik zeer flexibel. Alles tussen 5 en 18 kilometer is prima. Vooral als het goed wandelweer is en ik tijd heb. Lekker wandelweer is het best vaak. Geen regen en een temperatuur tussen 10 en 25 graden is perfect.
Ik wandel altijd zonder muziek of podcast. Niets geen oortjes in. Gewoon wandelen. De geluiden van de natuur horen. De geluiden van een stad of mensen te horen. Tijdens het wandelen dwalen mijn gedachten dan zomaar weg. Of nog fraaier als ik een heel stuk gelopen heb zonder een gedachte. Gedachtenvrij zijn is voor mij bijzonder. En echt heel fijn af en toe.
Mijn meditatie noem ik het. Wandelen. Want als ik ergens echt in een houding moet gaan zitten en dan NU mediteren. Dat werkt bij mij niet. Geheid krijg ik ergens kramp of jeuk. Of ik hoor een ergens een geluid. Ik ben overgevoelig voor geluid. Een geluid negeren of tot achtergrond maken lukt mij helaas niet.
Gisteren kwam ik een moeder en dochter tegen. Ooit verhuist van Friesland naar Eibergen. Zij waren bezig de natuur in de omgeving te ontdekken. Twente vinden zij qua natuur mooier en afwisselender dan Friesland. Sinds afgelopen oktober hebben zij het wandelen ontdekt.
Ah zeg ik: Corona wandelaars
Toen kwam ik aan het denken dat ik dus ondertussen al 20 jaar redelijk veel wandel. Wandelen had voor mij een genezende werking. In een donkere periode was het een van de weinige dingen die ik kon.
Ik had een behoorlijke burn-out. Nog geen 500 meter kon ik wandelen of het zweet stond blank op mijn voorhoofd en rug. Het hoort bij een burn-out. Je conditie en energie is compleet weg. Voor mij leek “het licht” echt van de een op de andere dag uit te zijn.
Angst en paniekaanvallen. Geen tijdsbesef meer hebben. Het was een zware, nare en donkere periode. Bij toeval was ik in contact gekomen met een prettige therapeut. Het kan allemaal best heel veel zijn. Het praten en huilen.
De gedachte kwam dat ik toch ook mijn conditie moest verbeteren
Ik begon met wandelen. Echt hele kleine stukjes. En dat kleine stukje ging mij steeds beter af. Dan bouwde ik de ronde uit. En zo begon ik dagelijks te wandelen.
Mijn conditie verbeterde. En het allerfijnste was nog wel. Dat met het stijgen van mijn conditie ik mij geestelijk ook beter voelde. Ik weet zeker dat ik mijn burn-out sneller “doorlopen” heb door te wandelen.
Verslaafd aan wandelen vind ik een te sterke uitdrukking. Maar ik moet regelmatig een langere tijd buiten zijn. Ik voel mij beter als ik buiten ben. Wandelen is een perfecte manier om buiten te zijn, te bewegen en nog eens iets te zien.
Welkom corona wandelaars. Ik weet zeker dat je er een hele fijne hobby bij hebt gevonden.
Hoe en waar wandel jij het liefst?
Heel eerlijk verhaal Sabine. En ja wandelen, de vogels horen, de wind, de stilte heel erg af en toe als je echt niets hoort. Heerlijk. Voor mij ook geen oortjes in. Ik snap het niet, de natuur is prachtig om naar te luisteren. Ik ben blij voor je dat het wandelen jou zo goed geholpen heeft en het is de enigste manier om een nieuwe omgeving echt te beleven.
Lekker blijven lopen meid.❤️
Een heerlijke go slow ervaring.
Wie weet wandelen we nog een keer samen ergens.
Zou leuk zijn