Langzaamste auto op de weg

In Xi’an verblijf ik in een super klein hostel. Meer een hostel in een gewone woning. Het is laag seizoen en ik ben de enige gast. De vrouw van het huis kan een paar woorden Engels. De man niets. Leve het digitale tijdperk. Wij gebruiken een app voor vertaling. Helaas werk in China de vertaling van en naar het Engels het beste. Mijn Engels is schijnbaar heel beroerd want soms komen er hele vreemde vertalingen uit. Ipv ik houd van reizen vertaald de app

Hou jij van mij?

en dat bij de man!. Ik zeg gelijk No, no wrong. Gelukkig snapt hij dat. Ik lees al eerste mee wat er in het Engels staat om in te grijpen. Je weet nooit wat een vertaling er van maakt en straks heb je zonder dat ik het weet, onenigheid met mijn gastheer en -vrouw.

Gelijk bij aankomst zijn de gastheer- en vrouw super vriendelijk. Zij ontfermen zich compleet over mij.

Wij willen dat jij je hier thuis voelt.

En dat menen zij. En het moet ook wel want hier wonen zij ook. De openbare ruimte is hun huiskamer. Beetje apart.

Op dag een vraag de vrouw of ik over de muur wil wandelen. Zeker wil ik dat. Al zegt mijn gevoel om haar gezichtsuitdrukking dat zij liever een andere antwoord had gehoord. Ik bied aan om het een andere dag te doen maar nee het kan wel gelijk. Met de bus de stad. Wij moeten een keer uitstappen om haar buskaart op te laden. Weer in bus en dan dan zegt de vrouw, haar naam is Cao. Sorry, sorry, sorry. Verkeerde bus. Toch komen wij bij de muur. De lucht is strak blauw en de zon schijnt. Het is hier minder koud dan in Yangshou. Erg prettig want ik had het hier nog kouder verwacht. Wij wandelen in rap tempo de helft van de muur.

Cao is een kleine slanke vrouw en net als vele Chinezen boert, spuugt en laat ze harde scheten zonder te blozen.

Het blijft voor mij toch apart. Wij pakken de hoogtepunten van de stad gelijk mee. Ik ben blij met een lokale gids want het is een grote stad en hier is veel minder in het Engels te lezen.

Voor wij naar huis gaan eten wij in een klein restaurantje. De eigenaresse is een vriendin van haar, De dochter van de eigenaar ziet in, voor mijn begrippen, pyjama, in de zaak. Het is een grote pluizige trui en broek als een beer met erop een Beer.

En de pantoffels zijn ook berenkoppen.

Haar leeftijd schatten is lastig maar zij zal vast wel 16 jaar zijn. Het is niet de eerste keer dat ik mensen in dit soort kleding zie lopen. Zowel mannen als vrouwen. Voor mij is het wennen.

Dag 2 heeft de gastheer, Lee, aangeboden om mij te brengen naar het Terracotta leger. Het ligt toch een aantal kilometers buiten de stad. Wij vertrekken ’s morgens. In de stad gaat alles prima. Alleen op de snelweg rijdt hij slechts 50. Iedereen haalt ons in.

Echt wij zijn de langzaamste auto op de hele snelweg.

Het is nog enger dan te hard rijden. Af en toe lijkt hij gas bij te geven om weer zijn voet van het gaspedaal te halen. Veel auto’s en vrachtwagens toeteren. Hij vertrekt geen spier. Ik denk niet dat hij beseft dat het voor hem bedoeld is. Op borden boven de weg staat duidelijk dat de minimum snelheid 80 is. Die snelheid hebben wij verre van gehaald.

Lee wacht geduldig bij het toeristencentrum op mij. Hij begeleidt mij zelfs nog naar de bus voor een bezoek aan het mausoleum. En weer wacht hij geduldig.

Met dezelfde slakkengang gaan wij over de snelweg naar huis. Wederom veel getoeter op de weg. Het is zondag dus in de ochtend was het behoorlijk rustig op de weg. Echter nu in het begin van de middag is het druk. Sommige kruispunten staan vol. Dat gebeurt wel vaker. Gewoon doorrijden als het groen is en niet kijken of je wel de andere kant van de kruising haalt. Gevolg. Auto’s die om elkaar heen moeten slingeren, soms lijkt het wel een dans van auto’s.

En in de stad. Daar is Lee opeens feller in het rijden. Hij trekt behoorlijk op. Rijdt harder dan op de snelweg. Laat zelfs een auto niet netjes voorgaan. Snijdt zelfs nog een auto af. En stopt bij een voetganger net niet op de punt van haar schoen. Hoe kan dit? Wie is deze man? De aardige Lee.

De trage slak van de snelweg is een hork in de stad.

Blij dat wij weer heel thuis zijn. Maandag brengt hij mij nog naar het station. Gelukkig blijven wij in de stad. Gelukkig om de snelheid die dan redelijk normaal is.

Booking.com

Geef een reactie