Ik voel mij zo volwassen

Het leven kan soms erg anders en grappig verlopen. En dat maakt het leven juist zo mooi. Dat maakt het leven zo fijn. Soms kunnen dingen mij zo verrassen. Want ik kocht iets. En opeens. Voelde ik mij zo volwassen.

Ik was zo blij met mijn baan in München. En ik en München passen goed bij elkaar. Ervaren hoe het is om in een stad te leven dat was een mooie bijkomstigheid.

Helaas moest ik weer solliciteren. Het kost zoveel tijd. En vaak hoor je niets terug van een sollicitatie. Terwijl er een vacature geplaats is. Jij netjes solliciteert op de aangegeven wijze. Heel vaak hoor je niets terug. Zo weet je ook niet of de vacature al is ingevuld. Van een aantal kreeg ik wel reactie. Vaak was het dan toch: Wij nemen helaas nu niemand aan in deze onzekere tijden.

Velen kennen mij vast als zeer praktisch

Ik kreeg in de gaten dat in Oostenrijk en Zwitserland, bij werken in een hotel, vaak een kamer bij het salaris hoort. Vaak zelfs 7 dagen per week gratis maaltijden en een kamer. Super praktisch natuurlijk. Geen vele uren opzoek moeten naar een onderkomen. Lage kosten. En mocht het zo uitkomen ben ik ook zo weer vertrokken.

Het hotel waar ik nu werk in Tirol ligt erg afgelegen. Echt heel erg afgelegen. In een bos op ongeveer 1100 meter hoogte. Rij naar links of naar rechts en je rijdt de eerste kilometers in het bos. De eerste bebouwing is op 5 kilometer. Het dorp is op 15 kilometer. Nooit heb ik de behoefte gehad om buitenaf te wonen. En zo opeens werk en woon is zeer afgelegen.

Tijdens het eerste telefoongesprek en de sollicitatie kreeg ik de tip dat eigen vervoer hebben bijna noodzakelijk is. Vooral in de winter. Redelijk snel besloot ik toch om dan maar een auto te kopen.

Op zaterdag bedacht. Op maandag iemand gevraagd om te helpen zoeken. Dinsdag een auto kijken. En vrijdag de auto betalen en ophalen. Een paar euro minder op mijn bankrekening. En een auto rijker.

Ik voelde mij opeens zo volwassen met een eigen auto. Een heel fraai apart gevoel overviel mij toen ik voor de eerste keer wegreed.

Volwassen. En bovenal voelde ik mij zo vrij.

Ik had 2,5 jaar geen eigen auto meer gehad. Af en toe leende ik de auto van mijn lieve vader. Tijdens het reizen heb ik in de verenigde staten voor bijna een maand een auto gehuurd. Voor de rest deed ik alles met openbaar vervoer.

En dan naar 2,5 jaar heb ik weer een eigen auto. Ik kan gaan en staan waar en wanneer ik wil. Geen bus- of treinschema’s meer. Geen gedoe met de laatste bus of trein. Of dat het schema op zondag anders is. Of zoals in Guatemala dat de bus pas vertrekt als de buschauffeur vindt dat er genoeg passagiers in zijn bus zitten. Geen schema dus. Op goed geluk hopen dat die ooit vertrekt.

Met mijn nieuwe grote gezinsauto volgepakt met veel bagage reed ik naar Tirol. Ik kon voor het eerst sinds tijden weer veel bagage meenemen. Mijn grote rugzak vol. Een rolkoffer vol. En nog een grote boodschappentas. Wat een weelde. Nu heb ik 5 paar schoenen bij mij i.p.v. de gebruikelijke 3 paar. Hoewel 1 paar echt mijn slippers voor binnen zijn. Ik wil niet overal met blote voeten lopen.

Zo reed ik dus op een zondag van Goor naar het afgelegen hotel.

Ik en mijn nieuwe auto. Op weg naar een nieuw avontuur.