Het was even stil

Het was even langere tijd stil op vooral mijn blog en Youtube.

Graag neem ik jullie meenemen in het waarom.

Soms gebeuren er in een korte tijd zoveel dingen tegelijk. Of volgen heel veel intense ervaringen elkaar in een snel tempo op. En dat kost vooral veel energie en emotie.

Ik heb een erg korte ervaring gehad in Hinterglemm. Wel twee weken. De reden? Ik ben er na twee weken ontslagen met de meest bizarre reden ooit. Mijn moedertaal is niet Duits en omdat ik dan een soms een vertaalmachine gebruik ben ik te langzaam. Huh? U zei? Precies dat.

Ik heb er wel geteld twee weken gewerkt terwijl het hotel dicht was voor de renovatie van het komende winterseizoen. Ik heb er vooral inventaris gedaan, ingeruimd, opgeruimd en zelfs ramen gelapt. Aan de receptie was er weinig werk en dat werk dat er was deed voornamelijk een ervaren collega. De werkelijke reden die zij niet benoemen is dat ik weigerde mijn personeelskamer te delen met een vreemde.

Gelijk zei ik dit is een prachtig verhaal op een verjaardag. Ontslag na twee weken. Alleen was het toen wel gelijk van wat ga ik dan nu doen. In eerste instantie solliciteerde ik weer bij hotels. Echter zei mijn gevoel misschien moet ik toch eens gaan switchen.

Ik besloot dus om vanuit Hinterglemm naar Goor te gaan en van daaruit verder te solliciteren. De eerste sollicitaties had ik al verstuurd.

Even naar Goor

Het was al even zichtbaar dat het met de gezondheid van mijn vader niet goed ging. Een man die niet klaagt maar draagt. Ik kon hem na veel zeuren eindelijk meekrijgen naar de huisarts. Er volgden een paar onderzoeken. En toen op een vrijdag het bevreesde nieuws. Wij kunnen niets meer voor u doen.

Mijn vader een man van weinig wensen. Iemand die zelden iets voor zichzelf vroeg zei. Ik kan en wil niet meer alleen zijn maar ik wel thuisblijven.

Gelukkig heb ik dat voor hem waar kunnen maken.

De laatste periode, het overlijden en de periode direct erna waren zeer intens. Emotioneel.

Ik kan niet goed uitleggen wat ik precies voelde. Met het overlijden van mijn vader heb ik geen ouders meer. Mijn thuisbasis is weg. De band van de onvoorwaardelijke liefde is weg. Mijn thuishaven. Al dat en nog meer wat ik niet in woorden kan vatten.

Sinds 2018, het begin van mijn nomade bestaan, was bij mijn vader mijn vaste logeeradres. Of ik nu kwam voor een week. Of door corona voor vele weken. Ik was altijd welkom. Altijd een warm onthaal. Zijn blije ogen als ik er weer was. Hij genoot dat ik dan kookte voor ons en dan samen eten. Onze traditie was de avond voor mijn vertrek Chinees halen.

Ik belde mijn vader, na het overlijden van mijn moeder, elke week. Hij leefde mee met mijn avonturen en ervaringen. Regelmatig wist hij niet precies in welk land ik nu precies was. Daarom was Beieren en Oostenrijk makkelijker. Standaard begon het gesprek.

Mensink.

Hey pa met Sabine

Hallo dan

Wat kan je sommige eenvoudige woorden enorm gaan missen. Mijn gouden ouwe is niet meer. De woorden waarvan hij zei. Laat dat goud maar weg ik ben nu alleen nog maar oud.

Nieuwe baan

In die periode heb ik zelfs een nieuwe baan aangenomen. Mijn vader heeft dat nog meegekregen. Een hele grappige wending in mijn leven. Voor Rabobank werken aan de telefoon als adviseur dagelijkse bankzaken.

Terug op het oude nest?

Soort van ja en nee tegelijk. Qua werk wel maar de locatie is Valencia in Spanje.

Precies de locatie gaf de doorslag. Ik had niet gedacht dat ik in Spanje kon gaan werken terwijl ik weinig Spaans kan. En dat is zo grappig dat het dus kan.

Kansen zien en nemen. De baan in Spanje betaald dus het salaris zoals het in Spanje is. Je kan niet altijd zes gooien.

Het is nu bijna april. Vanaf oktober zat ik in een achtbaan van emoties. Verlies. Afscheid nemen. Rouwen. Huis leeghalen. Spullen pakken voor Valencia.

Valencia Spanje

En toen zat ik in Valencia en moest opzoek naar een appartement. Contract voor de baan tekenen. Contract voor de huur regelen. Inschrijven voor de ziektekosten, gemeente, Nie nummer (bsnnummer van Spanje) etc.

En het was de eerste maanden super koud in Spanje. Volgens de Spanjaarden was het te lang te koud. Tja daar zat ik dan met mijn hete kop thee, fleecedeken. Met spoed gekocht een waterkruik en pantoffels. Geen flitsende start.

De werksfeer is ontspannen en relaxt. De gemiddelde leeftijd is nog geen 30. Mijn jongste collega is 18. De meesten onder de 24 jaar. Prima aardige jonge mensen. Ik ben alleen vaak nog ouder dan hun moeder. Ook weer grappig.

Ik was opeens in de beginperiode erg neerslachtig. Zeer moe. Slecht slapen. Onrustig slapen. Geen energie en inspiratie voor een blog of video. Om toch nog online te zijn post ik wel op Instagram.

En nu?

Gelukkig gaat het elke dag een stuk beter. Met de steun en begrip van vele dierbare mensen.

Zeer binnenkort komt er een blog over de dingen die ik nu al heb ontdekt en gedaan in Valencia. Een stad aan zee met oude en moderne architectuur. Met wijken die erg verschillen qua sfeer. Met 340 dagen blauwe lucht.

Ik was hier tijdens Fallas, de foto van dit blog. Het meest intens gevierde feest van Valencia. Die blog volgt zeker. Wat een drukte, kleur en lawaai was dat. Uiteraard volgen er video’s en nog meer blogs.