Het stemmetje in mij. Mijn raadgever

Kaapstad December 2019. Ik zie en voel mij er nog zo lopen. Bij mijn terugkomst in Kaapstad voelde de stad anders. Mijn gevoel. Je intuïtie. Het stemmetje in mij. Mijn beste raadgever.

De sfeer veranderd erg aan het einde van het jaar. Veel mensen trekken naar de stad. Familie en vrienden bezoeken. Te veel vrije tijd. Meer alcohol. Het werd een beetje grimmig. Daar waar ik eerder overdag nagenoeg overal liep en in de avonden meer rekening hield met waar ik wel en niet ging. Werd ik overdag al beperkter. Ik ben niet roekeloos. Echter ben ik niet snel bang om ergens te zijn. Zolang er meer mensen zijn en de verlichting is goed denk ik al snel: Prima om hier ook te zijn.

In Kaapstad werd ik door meerdere mensen toch gewaarschuwd. Wil jij alsjeblieft vaker een Uber nemen. Alle kritiek die Uber krijgt is er er ook een groot voordeel. Alles staat in het systeem. De aanvraag van je autorit. De afhaallokatie tot ongeveer de cm nauwkeurig. Je gewenste eindpunt. Alles is in beeld. De auto, het kenteken en het profiel van de chauffeur verschijnt. Alles staat geregistreerd. Niet dat een taxi per se stukken onveiliger is. Echter weet niemand bij wie, waar je bent ingestapt. Kortom Uber is veiliger.

Mijn heerlijke hostel in Kaapstad. Met mijn favoriete bednummer 1 in een slaapzaal met in totaal 20 bedden. Zij kenden mij. Ik kende al het personeel. En zelfs een paar van hun vrienden en bekenden. Het hele hostel voelde als een zeer veilige omgeving. Het personeel wist waar ik heen ging. Ik vroeg om tips en zij gaven tips. Soms hoorden zij achteraf pas waar ik was geweest. En dan was het weleens. Die buurt raden wij mensen af om alleen te lopen.

Ik krijg dan een grote lach op mijn gezicht

Het is prima verlopen. Niets aan de hand. Heelhuids teruggekomen zonder enige bedreigende momenten.

Ik voelde zelf zeer goed dat de sfeer veranderde in Kaapstad. Al kan je er niet altijd de vinger opleggen waar het precies vandaan komt. Het is slecht in woorden uit te drukken. Maar ik liep in een straat waar ik al zo vaak gelopen had. En opeens. Het voelde zo anders.

Midden overdag. Ik ben echt gestopt en heb om mij heen gekeken. Wat maakte dat het anders voelde? Ik zag het niet. Er was niets specifieks te zien. Het gevoel was er. En bleef. Het werd ook bevestigd door anderen.

Mijn gevoel. Je intuïtie. Het stemmetje in mij. Mijn raadgever

Ik luister ernaar. Zelfs als ik niet weet waar het gevoel vandaan komt. Misschien kort door de bocht. Maar ik ben er nog in goede gezondheid en veilig dus mijn gevoel is een goede raadgever. Ik bleef er korter door in Honduras maar het bracht mij naar Colombia. Een van mijn meest favoriete landen.

Sterker nog. Ik had in het verleden vaker naar mijn gevoel moeten luisteren. Of misschien sneller moeten luisteren. Achteraf is het makkelijk praten.

Door naar mijn gevoel te luisteren ben ik al op veel mooie plekken geweest, Heb ik prachtige gesprekken gehad. Heb ik aan ingevingen toegegeven. En helaas er ook weleens een paar genegeerd. Zo gaat dat.

Het reizen was en is mijn ding

Mogelijk kan en durf ik het te doen omdat ik weet dat er in Goor en omgeving veel mensen zijn die ik blindelings kan vertrouwen. Door het vertrouwen wat zij in mij hebben kan ik nog meer op mijzelf vertrouwen. Zonder dat ik een eigen huis heb. Ik bezit geen stenen. Ik bezit geen muren. Maar ik heb altijd een thuis. Wat een voorrecht. Een rijkdom niet in geld uit te drukken.

In Kaapstad bedacht ik mijn nieuwe levensstijl. Reizen zonder dat het veel geld koste. Hotels zijn overal op de wereld. Zo begon ik aan mijn “nieuwe: levensstijl. De bedoeling werken in een hotel. In de vrije tijd de omgeving verkennen. En dan naar een bepaalde/onbepaalde periode verhuizen naar een andere locatie. Werken en reizen tegelijk.

Op weg van mijn hostel naar mijn daklozen project bedacht ik het. Ik heb de vrijheid. De keuze is aan mij. Ik hoef alleen maar te kiezen. Dat kiezen is nog het makkelijkste. De actie die erna komt, die moet ik nog uitvoeren, dat koste het meeste energie en tijd.

Niemand heeft ooit gezegd dat hetgeen wat simpel is dat het ook gemakkelijk zou zijn.

Solliciteren kost veel tijd. En in mijn onschuld dacht ik dat als ik een baan heb en een dak boven mijn hoofd, het best overzichtelijk en makkelijk zou zijn. Een werkcontract van 40 per week. Werken, slapen en ontdekken in mijn vrije tijd. Meer structuur. Een groot deel van mijn tijd ingevuld. En veilig op een plek.

Met heel veel hobbels. Sommige hoog. Sommige laag. Soms een dal. Soms een piek. Is het al bijna eind Augustus. Het is nog zomer maar af en toe voel en zie je al een stukje najaar.

I.p.v. al bijna 8 maanden vol aan het werk te zijn waar dan ook ter wereld. Zit ik slechts in mijn vijfde werkmaand van dit jaar. 2020 is voor velen een afwijkend jaar.

Ik ben bezig met mijn tweede baan dit jaar

Al 4 keer ben ik verhuist. Een nieuwe baan kost veel energie. Nieuwe collega’s, nieuwe namen, nieuwe werkprocessen., nieuwe systemen. En ook hoe de onderlinge verhoudingen zijn. Naïef had ik gedacht dat als ik met mijn goede werkmentaliteit en de wil om te leren genoeg positiefs mee zou nemen.

Mijn gevoel, het stemmetje fluistert soms. En soms schreeuwt het stemmetje, mijn gevoel. En ik twijfel of ik moet luisteren. Luisteren naar mijn beste raadgever.