Ik heb mijn leven rigoureus omgegooid. Van een eigen huis met grote tuin met meubels en heel veel kleding en schoenen naar heel weinig bezittingen.
Ik ben een soort nomade
Geen echt langere termijnplanning. Wat in deze tijd eigenlijk alleen maar fijner is met mijn levensstijl.
De vrijheid. Ik heb er gebruik van gemaakt. Bij het andere hotel dacht ik al in de tweede week ik neem ontslag. En toch ben ik er 3,5 maand gebleven. En toen luisterde ik pas naar mijn gevoel. Wegwezen. Spullen pakken en gaan. Die vrijheid heb ik in dit leven.
De spullen zijn zo gepakt. Al heb ik meer bij mij nu ik een auto heb. Vooral meer kleding. Zomer- en winterkleding. Ik heb zowaar nog kleding gekocht in Oostenrijk. Gewoon omdat ik een auto heb en het dus toch mee kan nemen. De auto was super vol. Vooral omdat ik ook mijn winterbanden mee moest nemen. Bizar hoe vol mijn auto was.
Het verbaasde mijzelf.
Hoe snel ik weer veel meer spullen heb
Hoewel ik mij inhoud om veel te kopen. Alleen een wasmand, prullenbak en een lamp. Echt noodzakelijk in die kamer. En gekocht met het idee dat ik er een jaar zou blijven.
Een vriendin keek in mijn kamer en zei: Dat je het niet meer inricht met eigen spullen. Jammer van mijn tijd en geld. Om voor een jaar geld uitgegeven aan spullen. Waar ik na dat jaar waarschijnlijk niets meer mee kan of wil.
De kamer had een bed, een grote kast, een dressoir en een nachtkastje. Wat kan ik nog meer nodig hebben. Bed- en badlinnen kwam van het hotel. De basisbenodigdheden waren ruim voorhanden.
De opmerking over inrichting deed mij denken aan een opmerking van een bekende. De kennis kwam koffiedrinken terwijl ik housesitting deed. Ruim drie weken in een huis om dieren te verzorgen. Een mooi rustpunt en geen overnachtingskosten in mijn reisjaren.
De kennis zat in de kamer en zei: Wat is dat een lelijk bijzettafeltje.
Ik reageerde niet. Dus herhaalde hij zijn opmerking. Waarop ik zei. Ik bekijk het niet op een manier van mooi of lelijk. Ik zie een nuttig meubelstuk. Het verbaasde hem.
Maar jij ziet en vindt toch ook dat het lelijk is?
Nou niet dus. Als ik ergens kom. Of het nu een hotelkamer is, een personeelskamer, of een housesitting. Ik kijk wat een fijne zitplek is. Wat een fijne werkplek is. Mogelijk verschuif ik een stoel. Maar of wat er in de ruimte staat wel of niet mooi is, zo kijk ik niet. Ik kijk naar functioneel. Naar nuttig.
Het is niet mijn eigendom. Ik hoef het niet mooi te vinden. Ik ben slechts een passant.
De opmerking over het bijzettafeltje maakte dat ik merkte dat ik veranderd was. Dat ik minder of anders naar meubels en spullen kijk.
Zelf vond ik het een mooie gewaarwording
En af en toe denk ik eraan terug. Vooral als ik bij een keuze ben koop ik iets wel of niet. Zodra ik dat denk is mijn besluit al vaak: Doe maar niet.
Want als ik er overnadenk om iets wel of niet te kopen heb ik het eigenlijk niet nodig. Dus kan ik het beter niet kopen. Of als ik mij bedenk kan ik het een weel later alsnog kopen.
Met een tweede spijkerbroek ben ik wel zeer blij. Geeft iets minder druk om weer snel te wassen.
