Fietsen is voor Nederlanders heel gewoon. Echter in het buitenland is het soms een waar avontuur. Soms iets meer avontuur dan je wilt.
Nederland staat mede bekend om het fietsen. Ik geloof dat er in Nederland nog meer fietsen als burgers zijn. Zelf had ik ook een goede fiets en een stations fiets.
Als klein kind leer je fietsen. Eerst op een driewieler en dan met zijwieltjes. Iemand die hard achter je aan rent om je in evenwicht te houden als de zijwieltjes eraf gingen. Ongetwijfeld was het voor velen een opgave. Het meerennen maar ook toch wel weer op de fiets stappen na een valpartij. Een neef van mij zei lange tijd:
Mam ik hoef niet te leren fietsen ik kan heel hard rennen.
Tijdens het reizen doe ik regelmatig mee aan stadswandelingen maar ook aan fietstochten. Bij voorkeur de gratis tochten. Nu word je geacht om nadien een fooi te geven na gelang je de tour goed vindt. Over het algemeen vind ik de gratis tours kwalitatief beter. De meeste gidsen zijn veel enthousiaste en gedrevener. Zij geven alles om een goede tour te geven zodat zij een hogere fooi krijgen. Geval van win win situatie.
Buiten Nederland zijn er veel landen maar misschien nog eerder steden waar fietsen niet zo gebruikelijk is. Regelmatig ben ik bij een tour en dan is fietsen voor een paar mensen echt een uitdaging. Zij zitten onzeker op de fiets. Remmen en bochten maken is echt heel eng. Of heuvel af. Het gaat deze mensen vaak veel te snel. De angst staat op hun gezicht. Ik heb het nu al een paar keer gehad met Aziaten en met Fransen.
Fietsen zit niet in hun cultuur.
In sommige landen met gids moet je een fietshelm op. Maar in het buitenland je alleen op een fiets in het verkeer begeven is soms een waar avontuur. Bijna een survival tocht. Vaak is de kwaliteit van de fietsen niet erg goed. Slinger in het wiel. Zachte banden en slecht functionerende remmen. Verlichting zit er op bijna geen enkele fiets.
Fietspaden of fietsstroken kennen veel landen niet. Wil je van A naar B dan moet je over de grote weg. Gewoon over de snelweg als het niet anders kan. Dan fiets je daar met je gammele stalen ros en het verkeer raast om je heen. De weg oversteken omdat je bezienswaardigheid aan de andere kant van de weg is wordt nog meer een uitdaging. Nooit verwacht zo maf te zijn en toch heb ik ook al op snelwegen gefietst.
Misschien pas ik mij soms iets teveel aan het land aan.
In de bebouwde kom fietsen is in het donker ook een uitdaging. Gewapend met je tas. In je hand je mobiel voor de navigatie. Dus slechts een had vrij om te sturen en te remmen. Of je hebt opeens weer een terugtraprem. Navigeren tussen je medeweggebruikers. Zoals hier in Vietnam zijn dat bussen, elektrische taxibussen, taxi’s, heel veel scooters, trekkers en soms een kudde koeien en nogmaals heel veel scooters. .
De verlichting in de steden laat vaak te wensen over.
Hoe dan toch enigszins veilig fietsen?
Ik zorg meest dat ik een zaklampje aan mijn tas of fiets kan vast maken. Een soort fietslamp.
Nooit helemaal donkere kleding dragen. Hier heb ik vaak een zwart met witte broek aan. Ik hoop dat het toch een beetje als reflector werkt.
Niet te hard fietsen want de remmen werken niet goed. Je zadel wat lager zetten dan gewoonlijk zodat je met je voeten snel bij de grond bent.
En gewoon gaan.
Net als de rest. Slinger je om voertuigen heen. Een beetje als dansen op de weg. Ik slinger om jou heen en mijn achter buurman slingert om mij heen.
Toeteren doet iedereen hier om van alles en nog wat.
Trek het je niet aan.
Ik heb ze tot op heden zonder ongelukken overleeft.