2020 Het jaar dat de boeken in gaat als waarschijnlijk het meest bizarre jaar van je leven. Niemand kon ooit vermoeden dat je in een jaar zou leven als ware het een futuristische film. Een niet zichtbaar virus dat de hele wereld in zijn greep houdt.
Een jaar dat voor iedereen totaal anders verliep als gepland, verwacht of gehoopt. Tenzij je wellicht niet graag buiten komt.
Mijn plan was om werkervaring in hotels op te doen. Veel hotels vragen vaak minimaal twee jaar werkervaring. Eerst moet ik die werkervaring opdoen. Solliciteren. Heel vaak schieten. En inderdaad het was raak. Mijn eerste hotelwerkervaring.
Het begin van de uitwerking van mijn plan
Het grotere plan: al werkend in hotels de wereld ontdekken. Werken en reizen combineren.
Niet een tot in de puntjes uitgedacht plan. Het leven valt toch niet te plannen. En die gedachte heb ik zeker nodig gehad dit jaar. Evenals het feit dat ik een keer echt een plan had. Mijn plan. Geen plan zoals mensen verwachten dat je hoort te leven. Niet eens een plan dat ik weet dat iemand die ooit ook gehad en geleefd heeft. En toch een zeer goed uitvoerbaar plan.
Een jaar waarin ik weer veel heb bijgeleerd. Soms vanuit een slechte ervaring.
Een jaar dat ik mijzelf regelmatig een schop onder de kont moest geven om niet heel erg lui te worden.
Een jaar om te blijven geloven in mijn plan
Om te blijven solliciteren naar een baan bij een hotel. Blijven solliciteren terwijl vele mensen zeiden. Dat gaat je niet lukken in deze tijd. En juist dan toch vasthouden aan mijn plan.
Het lukte omdat ik mijzelf de vrijheid geef om te kunnen solliciteren. Die vrijheid komt inderdaad doordat ik nog iets spaargeld had. Het plan om nu al werk te gaan zoeken i.p.v. als ik helemaal geen geld meer op mijn rekening had. Het geplande plan gaf mij de vrijheid om tussendoor even geen baan te hebben. Zeker heb je geld nodig. Echter laat ik mij niet leiden door geld. Ik wil mij laten leiden door ervaringen, ontmoetingen, indrukken, leermomenten, mensen, mogelijkheden.
En ergens onderaan de lijst staat geld
Bizar om vasttestellen dat ik bijna de helft van het jaar in een lockdown heb geleefd. Vooral in München waren er veel dagen dat er meer politieauto’s op de weg waren dan gewoon verkeer. Eerder een scene uit een film dan uit mijn leven. Helaas.
Al twee keer kreeg ik van een werkgever een ondertekend verklaring. Een verklaring die ik de politie zou kunnen laten zien om aan te tonen dat ik naar mijn werk of kamer mag reizen. En verklaring die ik tot op heden nog nooit heb hoeven laten zien. Anderen hadden de verklaring wel nodig. Vaak om de stad München in te mogen.
Op dit moment zit ik wederom in lockdown. Alweer sinds 20 oktober. De regio Beieren heeft zelfs een avondklok ingesteld. Tussen 21:00 uur en 05:00 uur mag je alleen in uiterste nood buiten zijn. Persoonlijk voor mij is het geen punt. Het is donker en koud in die tijd. Vrijwillig ben ik dan toch al niet op straat. Maar toch is het vreemd. Een avondklok. Nooit verwacht dat ik dat zou meemaken.
Genoeg ervaringen opgedaan. Veel verschillende mensen leren kennen. Toch nog een stukje kunnen reizen.
En.
In een normaal jaar zou dat ongeveer ondenkbaar zijn
Door het bizarre van dit jaar werk ik nu al bij een derde hotel. In een normaal jaar zou dat ongeveer ondenkbaar zijn. Ik ben binnen 12 maanden geklommen van een 2 sterren, naar een 3 sterren en nu zelfs een 4 sterren hotel. Ik ging van 2,5 maanden naar 3,5 maanden werkervaring. In dit hotel wordt het ongetwijfeld een langere werkervaring. Een stijgende lijn in meerdere opzichten.
Reizen mag al even niet. Naar Nederland op bezoek gaan is te complex. Nederland en Duitsland eisen beide een thuisquarantaine. De persconferenties zijn vaak zo kort dag. Waardoor ik niet op tijd zou kunnen werken mochten de hotels weer open mogen.
Het is helaas niet anders. Ik werk nog af en toe een paar uur in het hotel. Ik heb een dak boven mijn hoofd en elke dag eten. Het leven is zo slecht nog niet.
