Solliciteren het kost altijd veel tijd. Als je dan ook nog in een groot gebied solliciteert en op gesprek mag komen, komt er veel reistijd bij kijken.
Gelukkig werken er mensen mee in de planning. Zo kan ik een gesprek in Tirol koppelen aan een proefdag werken in München. Echter is vrij reizen nog niet toegestaan in Nederland. Zijn veel grenzen nog gesloten. Flixbussen rijden nog niet.
Een ticket online boeken wordt behoorlijk geblokkeerd door de reisbeperkingen. Om op tijd te komen reis ik op zaterdag al naar München. Even voor een paar uur slapen en weer door.
Onderweg nu, net als voor 2 weken, wel treinkaart controle voor de rest niets.
Vanuit München moet ik met 2 treinen en een bus. In normale omstandigheden zouden er meer mogelijkheden zijn. Ik ga de uitdaging op tijd aan. Mocht er een hobbel komen dan heb ik nog tijd om het te regelen.
En de hobbel is er in Füssen. Er komen al weken geen bussen de grens over. Ik sta bepakt. In miezerregen, bij een bushalte. Nergens informatie dat de bus niet rijdt. Geen telefoonnummer.
Een buschauffeur zegt ook droog. Ik weet alleen zeker dat er vandaag geen bus gaat. Mogelijk morgen weer als de grens weer opengaat. Helaas heb ik ook geen telefoonnummer.
Situatie check: Füssen is een toeristisch plek met veel hotels en restaurants. Een levendige plek. Dit is dus een behoorlijke vooruitgang op mijn avontuur in Mthatha.
Ik stap het kleine winkelcentrum bij het station in. Droog binnen op een bankje kan ik bekijken en bedenken wat ik kan doen. De afstand tot het hotel is nog slechts 16 kilometer. Een taxi nemen kan. Een hotel boeken en dan morgen doorreizen kan. Kijken wat er nog meer kan.
Ik ga zitten op een bank. Op de gepaste ruime afstand van een jongedame. Op de andere bank zitten al meerdere mensen. Ik vang op dat de jongedam met iemand belt over een reisprobleem. Ik wuif om haar aandacht te trekken.
Moet jij ook toevallig naar Reutte? Helaas zij komt uit Reutte en is net afgezet door iemand en die is alweer weg. De jongedame beëindigt haar telefoongesprek. Wij beginnen een gesprek.
Zij woont in Reutte en is onderweg naar Augsburg. Op maandag heeft zij weer les. Opleiding voor drogist. Ik vertel waarom ik onderweg ben. Ik heb al gebeld met het hotel. Antwoordapparaat. Officieel openen zijn pas morgen. Ik stuur een email aan de leidinggevende. Echter is het zondag. Missen gaan zij mij wel. Iemand van het hotel zou mij ophalen van het station in Reutte. Ergens zal er een keer contact komen.
De jongedame. Kimberley is haar naam al noemt zij zich liever Kim. Begint opeens te stralen. Mijn zus werkt vandaag in de buurt en gaat straks weer naar Reutte. Ik bel haar en vraag of zij U mee wil nemen. U?! zeg alsjeblieft jij. Prima.
De zus, Ayleen, vind het prima. Net op dat moment komt er ook een email. Waar bent u precies?
Ik mail terug dat ik uur later dan gepland toch op station Reutte zal zijn.
Wat een mooi klein avontuur toch weer. En deze was toch heel onverwacht supersnel geregeld. Door een jongedame. Wij hadden al gesproken over school, werk, vriendjes en muziek. Ik vraag Ayleen in de auto: Wat attent dat jij mij meeneemt. Ik ben toch een vreemde. Ayleen antwoord: Kim heeft een hele goede mensenkennis dus als zij zegt dat het goed is dan vertrouw ik daarop.
Maar toch. Het is bijzonder. Apart. Toeval? Dat het allemaal zo samenvalt. Ayleen werkt normaal nooit op zondag. Kimberley vertrekt normaal ook pas op maandag.
Ik heb alleen maar een hele grote, blije dankbare lach dat het leven zo mooi is.
De beide dames geef ik geld om een keer een drankje op mijn kosten te kopen. Proosten op het mooie leven.
Leef het leven
Vier het leven.
Liefs
Sabine
