Alles is weer anders

Het leven gaat snel.

Het leven gaat steeds sneller naar mate je ouder wordt.

Ook in deze bizarre tijden gaat het leven snel.

Ook veranderingen gaan snel. Helaas soms sneller dan mij lief is.

Na slechts 2 weken vertelt mijn verhuurster mij dat zij gaat verhuizen. Wat dus betekend dat ik ook moet verhuizen. Mijn verhuurster is nauwkeurig in de woordkeuze van andere mensen. Bijvoorbeeld het woord quarantaine wordt door heel veel mensen verkeerd gebruikt. Quarantaine word je opgelegd door de gezondheidsdienst. Als mensen er zelf voor kiezen om veel thuis te blijven is het een soort zelf isolatie. Dit werd mij in een lang betoog uitgelegd. Met eigenlijk nog de opdracht om iedereen te verbeteren.

Mijn verhuurster zegt mij, even tussen neus en lippen door, misschien moet je verhuizen naar een kamer boven maar daar hebben wij het later wel over. Hu? Wat? Pardon? Hoezo woordkeuze is belangrijk. Het is gewoon on bom laten vallen.

Na een kijkbezoek van mogelijk de nieuwe huurders, ja die kwamen al binnen een kwartier, wordt mij vertelt: Ik heb de huur opgezegd. Het huis wordt mij te groot en te duur. En dat na 20 jaar dat zij hier woont. Het is haar goed recht uiteraard. Maar qua timing is het natuurlijk niet fraai.

Ik had de kamer genomen omdat ik er gelijk in kon. En omdat het een huur was voor onbepaalde tijd. In deze corona tijd mag je niet bij iemand op bezoek. Een kamer kijken mag dan ook niet. Het aanbod van kamers is ook nagenoeg nul. Een uitdaging.

Gelukkig komt mijn verhuurster een paar dagen later met iets beter nieuws. Zij kan zelf pas eind mei uit de woning. Zij was te laat met opzeggen. Ik kan dus ook tot eind mei blijven. Dat geeft toch meer tijd om rond te kijken.

In een paar weken worden de regels misschien versoepelt. Dan wordt het eenvoudiger om een andere kamer te zoeken

En dan krijg ik een verzoek of ik naar het hotel wil komen. De manager wil een gesprek. Toen ik het bericht las wist ik al genoeg.

Ontslag in de proeftijd. Helaas. Jammer. En ook begrijpelijk. Officieel op papier staat er nooit een reden. In totaal worden er 5 mensen ontslagen. Allen nog in hun proeftijd. In hetzelfde gesprek is ook gelijk de vraag: Als alles voorbij is. Als alles weer normaal is. Mag ik je dan een bericht sturen? Zou je dan wel weer voor ons willen werken?

Dat is natuurlijk een ja.

Ik heb slechts 3 weken redelijk normaal kunnen werken. Ik werk al langer in de bizarre corona crisis dan in gewone tijden.

Een collega, die na mijn een gesprek heeft, is volledig gebroken. Zij komt het kantoor uit en vliegt mij in de armen. Niet handig in corona tijd maar ik heb zwaar met haar te doen. Het blijkt dat haar relatie net is stuk gelopen. Dus relatie en baan weg. Dat is erg heftig. Zij komt uit Litouwen en is voor haar vriend naar München verhuist. Ik begrijp heel goed dat zij het echt even niet meer weet. Zij wil een glas wijn. Dus ik met een kop koffie en zij met een glas wijn gaan in de tuin zitten. Even rustig worden. Even praten. Slechte grappen maken helpt om weer adem te kunnen halen.

Het is toch fijn dat veel collages het rot vinden. Dat meerderen aangeven mij zo positief te vinden. Een frisse wind. (en ook dat ik veel praat haha). De omgekeerde wereld doe ik. Ik troost de collega’s die niet zijn ontslagen. Zij ervaren ook veel stress. En maken zich zorgen dat zij de volgende ronde ontslagen worden.

Ik had het ontslag weken geleden al verwacht. Een grote verrassing is het dus niet.

Rust bewaren. Ik geef mijzelf het gouden advies. Rust bewaren. Ik heb nog een paar weken een kamer. De huur van de maand mei wordt betaald van de borg. Dat geld is al van de rekening. Ik zal zeker niet verhongeren.

In 6 weken kan er heel veel weer veranderen.

Ik heb nog een paar nachtdiensten te werken. Dan is het al bijna weer mei. Gelukkig is het weer fijn. Zonnig. Ik wandel graag en veel.

Velen komen met de opmerking: Nu ga je toch zeker wel terug naar Goor.

Ik denk alleen dat er in München veel meer banen zijn.

Mijn doel was een grove lange termijnplanning. Werkervaring opdoen in een hotel. Zodat ik al werkend op verschillende locaties de wereld kan zien. Werken en reizen tegelijk. Dat wil ik nog steeds.

Wellicht moet ik nu even een tussenstap zetten. Het is zoals het is.

Blijven denken in mogelijkheden.

Op de fiets van het hotel naar mijn kamer passeer ik een koffietentje. Alleen to go uiteraard. Ik koop een gebakje. Mij zelf trakteren al ben ik eerder van hartig van van zoet. Het voelt goed. Ik koop Bienenstich. Favoriet in onze familie. Een cake met een room vulling op de bovenkant krokante amandelen. Een hap is gelijk aan al die mooie warme momenten van eerder met verjaardagen en vakanties. Het bizarre is dat het de bijnaam heeft rouwgebak te zijn. Eerder werd het vaak bij uitvaarten geserveerd.

Niet dat ik rouw.

Ik denk alleen wel. Jeetje ik heb geen bezit al 2 jaar niet. En dat voelt nog steeds erg goed. Alleen ik had een kamer en een baan. En die zijn in een tijdbestek van 2 weken beide weg.

Een flinke uitdaging in deze tijd. Ik weet zeker dat het ergens weer goed komt. Hoe en wanneer geen idee. Het is niet eens slecht. Het komt goed.

Het gebak was echt lekker.

Dus mijn tip: Als je alles tegenzit of alles verkeerd lijkt te gaan Juist dan moet je lief zijn voor jezelf. Jezelf trakteren.

Liefs,

Sabine