Alleen in Corona tijd

Corona. Kroontje. Het klinkt statig. Of het biermerk. Dat klinkt gezellig. En dan nu de naam van een zeer besmettelijk virus.  

Opeens staat de hele wereld op de kop. Maar dan ook echt de hele wereld. Het virus wordt een pandemie. De hele wereld is in de ban van het onzichtbare. Dat maakt het denk ik nog enger. Het is niet zichtbaar.

Niemand kan zien wie het heeft. Of het in de lucht hangt.

Ik krijg nu vaak de vraag hoe is het in München?

Hoe is het met jou alleen in deze tijd?

Met mij gaat het goed. Ik maak mij om mijzelf niet echt zorgen. Met een normale gezondheid zal ik er niet aan overlijden mocht ik al ziek worden.

Ik houd zeker afstand. Meer omdat ik echt niemand zou willen besmetten. Iemand besmetten zou ik echt heel erg vinden. Tot op heden is het hotel nog open. Echter alleen voor zakelijke reizigers. Gisteren heeft de laatste gast uitgecheckt. Afwachten wat er gaat gebeuren. Vanuit de regering en vanuit de directie.

Triest vind ik het vooral voor mijn ouders. Mijn moeder mag al ruim een hele week geen bezoek ontvangen. Ik weet niet zeker of zij het nog bewust door heeft dat er niemand komt. En als of zij het dan kan begrijpen. Of het haar uit te leggen valt.

Een geruststellende gedachte is dat ik ervan overtuigd ben dat er goed voor haar gezorgd wordt.

Mijn vader gaat elke dag bij mijn moeder op bezoek. Elke middag. De bezoektijden zijn iets verschoven. Hij komt iets later en gaat iets later weg. Vaak helpt hij mijn moeder eten te geven. Anders is het eten koud. En dat is jammer en minder lekker.

In het begin van het op bezoek gaan waren er vaak veel tranen en onbegrip. Mijn moeder kon niet begrijpen dat zij niet mee naar huis mocht. Haar woorden waren: Ik zal niet meer lastig zijn.

Haar tranen. Haar verdriet. Haar woorden van het niet begrijpen. Het grijpt mij naar mijn keel. Het raakt mij diep in mijn hart en ziel.

Graag hadden wij het anders gezien. Alleen Parkinson en Parkinson dementie winnen terrein. De ziekte wint terrein. En wij verliezen steeds meer onze moeder. Mijn vader verliest steeds meer zijn vrouw.

Tegenwoordig is mijn moeder redelijk rustig. De ziekte gaat gestaag verder in haar geest en lichaam. Mijn moeder vraagt niet meer naar haar huis. Mijn moeder zoekt niet meer de huissleutel. Zij vraagt nu steeds vaker om haar moeder.

Een echt gesprek hebben lukt al langer niet meer. Praten lukt haar niet meer echt. Of zij wil iets zeggen en dan naar 2 woorden is zij het vergeten.

Mijn vader met zijn engelengeduld. Zijn geduld is zo vaak op de proef gesteld. Het ongewisse van de ziekte vindt hij het ergste. De voortgang van de ziekte. Niemand weet hoe het zich ontwikkelt. Het is bij elke patiënt anders.

Maar nu in Corona tijd kan en mag hij niet bij mijn moeder op bezoek. Hij begrijpt het heel goed. Mijn vader wil ook zeker niet het risico lopen om mijn moeder te besmetten. Of om medebewoners of verzorgers te besmetten.

Het dagritme is weg.

Of mijn moeder het doorheeft?

Ik hoop het niet.

Maar de titel is Corona. Hier in Beieren zijn de regels strenger. De regels begonnen hier strenger. Het zit aan de grens van Oostenrijk. In de ski regio om de hoek is het ernstig. Dus de grens is dicht. Strenge controle aan de grens met Frankrijk. Er gingen mensen naar Duitsland als een dag uitje. Maar bovenal kwamen mensen naar Duitsland boodschappen doen. De winkel voorraad is in Duitsland beter. Dus de controle ging omhoog.

Vorige week kwam de aankondiging. Alle scholen dicht. Daarna moest bijna alles dicht. Musea, bioscopen, zwembaden etc. Gewaarschuwd werd er al om niet met te veel mensen samen te zijn. Liever niet met mensen af te spreken.

En sinds deze week is het nog erger. De restaurants zijn ook dicht.

Open zijn nog de supermarkt, bakker en apotheek.

Je mag op straat zijn om naar je werk te gaan. Om naar een dokter te gaan. Of om boodschappen te doen. Een frisse neus halen buiten mag. Bewegen. Maar dan alleen met je eigen huisgenoten.

En voor mij als alleenwonende zou ik maximaal met 1 andere persoon de straat op mogen.

Het openbaar vervoer rijdt op speciale diensten regeling en vaak zit er slechts 1 persoon in.

De politie controleert. Mijn collega moest gisteren bewijzen dat zij naar haar werk wilde. Deze collega woont in een klein dorp buiten München. Zij moest bewijzen dat zij echt München in moest.

En dan is er ook nog een aardbeving in Kroatië.  Een paar collega’s komen uit die regio. De zorgen en angst op hun gezicht is zo naar om te zien. Corona zegt blijf binnen en de aardbeving zegt ga naar buiten. Wat ontzettend verdrietig. Zoals het nu lijkt zijn alleen gebouwen beschadigd. Zijn de familie en vrienden okay. Is er vooral materiele schade.

Wat gaat er nog meer gebeuren?

Stay safe. Hoop jullie allen snel weer te zien. En dat we dan zelfs elkaar mogen omhelzen.

Liefs

Sabine